Ο κ. Νίκος Διαμαντής, απερχόμενος CEO της Heidelberg Hellas, μιλά στο graphicanews.gr

Λίγο πριν παραδώσει το τιμόνι της Heidelberg Hellas στον νέο CEO, κ. Γιάννη Σοφιά, ο επί 10 χρόνια επικεφαλής της εταιρείας και 40 χρόνια στέλεχός της, κος Νίκος Διαμαντής, μιλά στο GraphicaNews για την πορεία του, τις προκλήσεις που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, αλλά και για το σήμερα των Γραφικών Τεχνών στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Συναντηθήκαμε με τον κ. Διαμαντή ένα απόγευμα στα γραφεία της Heidelberg Hellas στην Αθήνα, λίγο πριν λήξει η 10χρονη θητεία του ως Διευθύνων Σύμβουλος στις 31 Δεκεμβρίου.
Ένας άνθρωπος με βαθεία γνώση του κλάδου των Γραφικών Τεχνών, καθώς πριν αναλάβει το δύσκολο ρόλο του Διευθύνοντος Συμβούλου, πέρασε από όλα τα στάδια της εταιρείας αποκτώντας σημαντική εμπειρία τόσο πάνω στις μηχανές ως τεχνικός, όσο και στη διαχείριση των πελατών αργότερα.

Στα 10 αυτά χρόνια, δυστυχώς για εκείνον, οι προκλήσεις ήταν πολλές καθώς ανέλαβε τη θέση ευθύνης σε μία περίοδο για τη χώρα που όλοι θυμόμαστε αλλά και που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε.
Ανέλαβε ως CEO το 2014. Μία χρονική στιγμή που τίποτα δεν ήταν πλέον σταθερό και ο κλάδος μας, μετά από μια μακρά περίοδο ακμής, βρέθηκε αντιμέτωπος με πρωτόγνωρες προκλήσεις.

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε αυτήν τη συζήτηση με κάποιες πιο προσωπικές ερωτήσεις γιατί έχουν πάντα πολύ ενδιαφέρον όταν ένας άνθρωπος μετά από τόσα χρόνια στο τιμόνι μιας εταιρείας δίνει τη θέση του στον επόμενο. Καταρχάς περιγράψτε μας λίγο την 40χρονη πορεία σας στην Heidelberg Hellas. Πώς φτάσατε να διοικείτε την εταιρεία;

Το σημαντικό στοιχείο που μου έδωσε τη δυνατότητα να φτάσω στο σημείο να διοικήσω την εταιρεία ήταν το ότι στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων είχα την ευκαιρία να συνεισφέρω μέσα από διαφορετικές θέσεις.

Ξεκίνησα ως τεχνικός, μετά εξελίχθηκα σε αυτό που λέμε επικεφαλής των τεχνικών (άτυπα), και μετά για κάποια χρόνια εργάστηκα στο τμήμα πωλήσεων -όχι όμως ως πωλητής- αλλά ως τεχνικός υποστήριξης των πωλήσεων.
 Έπειτα ανέλαβα την τεχνική διεύθυνση της εταιρείας από το 2001 μέχρι το 2013.

Οπότε, είχα την ευκαιρία(;), την πολυτέλεια(;) να διατρέξω λειτουργίες μέσα στην εταιρεία και να συνεισφέρω από διαφορετικές θέσεις στην πρόοδο και την ανάπτυξή της.

Και φτάνουμε στο 2014 όπου αναλαμβάνετε πλέον τη διοίκηση της Heidelberg Hellas, ακριβώς στη μέση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και στο κλείσιμο των τραπεζών.
 Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και πως τις αντιμετωπίσατε;

Ανέλαβα την εταιρεία στα τέλη Φεβρουαρίου του 2014 και οι τράπεζες έκλεισαν τον Ιούνιο του 2015.
Το Φεβρουάριο λοιπόν, εκτός από το γενικό περιβάλλον και την ατμόσφαιρα έξω στην κοινωνία, αλλά και μέσα στις επιχειρήσεις εξαιτίας της κρίσης, ανέλαβα μία εταιρεία που από 45 άτομα είχαμε μείνει 12! Και 12 άνθρωποι απογοητευμένοι.

Ανέλαβα λοιπόν μία κατάσταση που ήταν δύσκολη. Δύσκολη γιατί έπρεπε να διαχειριστώ τρία βασικά ζητήματα: πρώτον τους ανθρώπους της εταιρείας οι οποίοι δεν ήταν σε καλή ψυχολογική κατάσταση, δεύτερον να τρέξω μία εταιρεία χωρίς καμία χρηματοδότηση απ’ έξω και χωρίς να της επιτρέπεται να γράψει ζημιές, και τρίτον, χωρίς αυτό να μου είχε επιβληθεί απ’ έξω, να καταφέρω να διατηρήσω το ίδιο επίπεδο υποστήριξης στην αγορά που είχαμε με 45 άτομα προσωπικό ενώ τώρα είχαμε μείνει μόνο 12. Σε ότι αφορά στο τελευταίο, έχω να πω πως βοήθησαν πολύ οι συνάδελφοί μου οι οποίοι με υποστήριξαν.
Αυτές ήταν οι 3 βασικές προκλήσεις που αντιμετώπισα.

Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας την πιο δύσκολη απόφαση που έπρεπε να πάρετε στην καριέρα σας;

Η πιο δύσκολη απόφαση ήταν εάν θα δεχτώ να αναλάβω την εταιρεία!
Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση γιατί... είναι μεγάλο το βάρος. Να έχεις 12 οικογένειες στην πλάτη σου. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο... Το κάνεις; Παίρνεις την ευθύνη να τους οδηγήσεις;...
Και ένα δεύτερο, είναι το γεγονός ότι καλείσαι να διαχειριστείς χρήματα άλλων. Σου δίνουν να τρέξεις μία εταιρεία με χρήματα που δεν είναι δικά σου.

Και μία ευχάριστη στιγμή σε όλη αυτήν την πορεία;

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια συγκεκριμένη. Είχα πολλές ευχάριστες στιγμές.
Η πρώτη μου ας πούμε, ήταν όταν ως νέος τεχνικός ταξίδεψα στη Χαϊδελβέργη για εκπαίδευση. Ήμουν νέος τότε και δεν είχα ξαναβγεί από την Ελλάδα.

Αργότερα, ήταν η πρώτη φορά που επισκεύασα μόνος μου κάτι πολύ δύσκολο, και μετά από μέρες δουλειάς πάνω σε μία παλιά μηχανή του ’80 την είδα να λειτουργεί ξανά όπως έπρεπε.

Όταν αργότερα πήγα στο τμήμα πωλήσεων, εκεί δεν είχα να λύσω προβλήματα μηχανικά, αλλά είχα να κάνω με τους πελάτες. Από εκείνη τη θέση έπαιρνα άλλου είδους χαρά. Σε εκείνη την περίοδο, οι ευχάριστες στιγμές ήταν όταν συμβούλευα τους πελάτες για συγκεκριμένες επενδύσεις και στην πορεία, όταν έμπαινε σε λειτουργία η μηχανή, μου το αναγνώριζαν ότι τους είχα συμβουλέψει σωστά.

Οπότε ήταν πολλές οι ευχάριστες στιγμές γιατί άλλαξα πολλούς ρόλους μέσα στην εταιρεία όλα αυτά τα χρόνια.

Εάν έπρεπε να ξεχωρίσετε μία πολύ σημαντική στιγμή στην καριέρα σας, ποια θα ήταν αυτή;

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία συγκεκριμένη στιγμή μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια... Όμως... αυτό που θέλω να πω, είναι ότι σε αυτά τα 40 χρόνια είχα την ευτυχία να γνωρίσω ανθρώπους σημαντικούς, είτε ως προϊσταμένους μου, είτε ως συναδέλφους μου, είτε ως πελάτες μου, που, γνωρίζοντάς τους, πήρα σημαντικά διδάγματα.

Από όλη τη συναναστροφή μου με αυτούς τους ανθρώπους, πήρα διδάγματα και εμπειρίες που έχουν να κάνουν με τις συμπεριφορές των ανθρώπων.
Τα διδάγματα αυτά, στη διάρκεια της πορείας μου στην εταιρεία, στο δρόμο αυτόν των 40 χρόνων, τα ξαναθυμάμαι κάθε φορά σε διαφορετικές περιπτώσεις που τυχαίνουν και μπορώ να τα συσχετίσω με κάτι που είχα δει τότε που ήμουν 18 - 20 χρονών όταν ξεκίνησα.

Με 40 χρόνια πορείας, πέρα από το γεγονός ότι έχει αλλάξει η τεχνολογία των εκτυπώσεων, έχουν αλλάξει και οι πελάτες σας. Σε πολλά τυπογραφεία, που κατά κύριο λόγο είναι οικογενειακές επιχειρήσεις, τη διοίκηση την έχει αναλάβει πλέον η επόμενη γενιά.
Βλέπετε διαφορές ανάμεσα στις δύο γενιές; Είναι καλύτερα τώρα;

Σίγουρα υπάρχουν διαφορές. Καταρχάς αν δεν υπήρχε διαφορά δεν θα υπήρχε πρόοδος.

Έχουμε πολλά παραδείγματα, ευτυχώς, όπου η διάδοχη κατάσταση είναι καλύτερη.
 Πρώτα πρώτα, να πούμε πως οι περισσότεροι που δημιούργησαν μαγαζιά εκτύπωσης στη δεκαετία του ’80, ήταν κατά βάση χειριστές μηχανών. Ήταν “μάστορες”. Οι οποίοι, από χειριστές, αποφάσισαν να επενδύσουν σε μία δική τους μηχανή και έστησαν τα νέα τυπογραφεία.

Όμως, δεν το έκαναν με όρους επιχείρησης. Υπήρχαν βέβαια και τότε μεγάλες επιχειρήσεις Γραφικών Τεχνών, μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι κ.λπ., οι περισσότεροι όμως, έστησαν τα τυπογραφεία τους με στόχο το μεροκάματο. Κάτι σαν... οικοτεχνία, ούτε καν βιοτεχνία.

Όμως, όσοι είχαν μέσα τους κάτι... ένα επιχειρηματικό δαιμόνιο που λένε, προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα. Η μία μηχανή έγιναν δύο, πήραν και επιπλέον προσωπικό, και έτσι μεγάλωσαν την επιχείρησή τους.

Έτσι, η επόμενη γενιά βρήκε μία κατάσταση την οποία, ναι μεν έπρεπε να διαχειριστεί, αλλά, από άλλη αφετηρία. Δεν ξεκίνησαν από το μηδέν. Και με άλλη μόρφωση. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.

Η νέα γενιά πάντως θα πρέπει πάντα να ακολουθεί την τεχνολογία. Να μην αφήνει κενά. Να μην παρατηρεί απλά τις εξελίξεις, αλλά να εκσυγχρονίζεται.

Το σημαντικό για τα νέα παιδιά είναι να ακολουθούν την τεχνολογία, να παίρνουν ρίσκα αλλά πάντα μελετημένα. Οι νέοι άνθρωποι είναι καλοί σε αυτό γιατί έχουν μόρφωση. Πρέπει να προχωρούν τη δουλειά τους ως επιχείρηση και επιχείρηση σημαίνει: έσοδα - έξοδα - κέρδη και όχι να ενδιαφέρονται μόνο για το προσωπικό τους συμφέρον.

Επενδύσεις γίνονται;

Επενδύσεις γίνονται. Υπάρχει κίνηση στην αγορά και ενδιαφέρον.

---

---